२०२३ अक्टोबर २६ तारीखको बिहान एउटा समाचार पढेर मन अमिलो भयो । त्यो खबर थियो, चीनका पूर्व प्रधानमन्त्री ली खछ्याङको निधन ।

साइनो–सम्बन्ध केलाउने हो भने, उनीसँग मेरो कुनै नाता छैन । हुने कुरा पनि भएन । न चिनजान नै हुने भयो । तैपनि उनको निधनले मलाई शान्त रहन दिएन ।

दुनियामा कति मान्छे यस्ता हुन्छन्, जसको अनुपस्थिती वा रिक्तताले कताकता मनलाई शोकाकुल बनाइदिन्छ । मलाई त्यस्तै रित्तो महसुष भयो, जब ली खछ्याङले यो धर्ती छाडेको खबर फैलियो ।

मलाई लाग्छ, उनी चीनका मात्र नेता थिएनन् । विश्वकै एक आदर्श नेता थिए । चीनको समृद्धिमा उनको देन सानो छैन । राष्ट्रपछि सी जिनफिङसँग काँधमा काँध थापेर, हातमा हात मिलाएर उनले चीनलाई समृद्ध तुल्याए । चीनलाई विश्वकै शक्तिराष्ट्रमध्ये एक बनाउन उनको योगदान अतुलनिय रह्यो ।

ली खछ्याङसँग मेरो दाँजो मिल्दैन । कहाँ उनी, कहाँ म । प्रशिद्धिले, कर्मले, श्रेणीले उनीसँग मेरो तुलना गर्नै नसकिने होला । यद्यपि मलाई पनि समृद्धिको चाह छ । आफ्नो जन्मभूमिको माटो उर्बर र उन्नत देख्ने चाह छ । र, यसका लागि मेरो आदर्श हुन्, ली खछ्याङ ।